Μετά την περίοδο των παχιών αγελάδων ακολουθεί η περίοδος των ισχνών αγελάδων.Για όλους; Μα φυσικά και όχι.Για τα αφεντικά (μικρά και μεγάλα) οι αγελάδες τους θα είναι πάντα χορτάτες.Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο εργοστάσιο της αλλαντοβιομηχανίας ΒΙ.Κ.Η(συμφερόντων της οικογένειας Παπαγιάννη ) στην Άρτα.

Από το 2009 σχεδόν, και αφού τελείωσαν τα δανεικά από τις τράπεζες (κάτω από τις εγγυήσεις του κράτους) αρχίζει και η εποχή όπου το εργοστάσιο ξεκινάει να περνάει “οικονομική κρίση”. Μια κρίση την οποία σε καμία περίπτωση δε δημιούργησαν οι εργαζόμενοι. Ως γνωστό μια από τις σύνηθες πρακτικές των αφεντικών, τη στιγμή που μειώνετε το κέρδος τους, είναι η μετακύληση της χασούρας προς τους εργαζόμενους. Χωρίς να αποτελεί εξαίρεση και η συγκεκριμένη περίπτωση… αφού ξεκινούν οι απολύσεις στους πιο παλαιούς εργάτες οι οποίοι κοστίζανε περισσότερο, έπειτα γίνονται μειώσεις στους μισθούς των υπολοίπων και εν συνεχεία καθιερώνεται και αποτελεί πάγιο καθεστώς η καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων. Αποτέλεσμα, περίπου 130 εργαζόμενοι να έχουν για χρόνια καθυστέρηση πληρωμών 3 έως και 11 μήνες εργασίας τους. Οι χρόνιες διαβεβαιώσεις από την διοίκηση για ανάκαμψη, η επίκληση στην υπομονή των εργαζομένων ( την στιγμή που γινόντουσαν προσπάθειες να πουληθεί το εργοστάσιο), καθώς και η ελλιπής, σχεδόν ανύπαρκτη για χρόνια συνδικαλιστική δράση, είχε σαν αποτέλεσμα τη μη διεκδικητική κινητοποίηση των εργαζομένων.Φτάνοντας πλέον η κατάσταση στο απροχώρητο και μη μπορώντας να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες και υποχρεώσεις τους, για μια αξιοπρεπή ζωή, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν στο σύνολο τους (130) να κατέβουν σε απεργία διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και ταυτόχρονα κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα απέναντι στην διοίκηση. Μετά από δέκα περίπου μέρες απεργία και ταυτόχρονα περιφρούρηση με βάρδιες στο χώρο του εργοστασίου, προχωρούν σε επίσχεση εργασίας.Το αφεντικό από την πλευρά του, βλέποντας τις κινητοποιήσεις να κλιμακώνονται προσφεύγει στο άρθρο 106α του πτωχευτικού κώδικα. Ένα άρθρο κομμένο και ραμμένο στα μετρά των αφεντικών. Πατώντας στο νόμο αυτό και χρησιμοποιώντας τους γνωστούς εκβιασμούς των αφεντικών ο Παπαγιάννης έχει να προτείνει το εξής: «30 άτομα την εβδομάδα εναλλάξ για δουλειά. Πληρώνεστε την εβδομάδα που δουλέψατε και οι υπόλοιποι αναγκαστική άδεια. Αν βγει επιπλέον κέρδος πληρώνεστε κάποια από τα χρωστούμενα. Αυτό για 4 μήνες, μέχρι να βγει η δικαστική απόφαση, αλλιώς κλείνω το εργοστάσιο»Οι εργαζόμενοι παίρνουν απόφαση. 70 άτομα σταματάνε τις κινητοποιήσεις έναντι 40 που θέλουν την συνέχιση τους. Αυτό αυτομάτως σημαίνει, ότι όλοι αναγκαστικά γυρνάνε στο πόστο τους μιας και το άρθρο 106α λειτουργεί απαγορευτικά στο να συνεχιστεί η επίσχεση από οποιονδήποτε, με κίνδυνο μάλιστα να χαρακτηριστεί παράνομη και καταχρηστική και να αποσταλούν εξώδικα από το αφεντικό.

Ο φόβος από τον εκβιασμό για το χάσιμο των δεδουλευμένων και τις θέσεις εργασίας αναγκάζει τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στο ειδικό πλέον καθεστώς εργασίας.Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν για μία ακόμη φορά την λειτουργία των συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ κράτους, κεφαλαίου και δικαιοσύνης για την εφαρμογή αντεργατικών μέτρων .

Η λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τα αφεντικά όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, που συνεχίζεται και σήμερα, με ακόμα πιο βάρβαρους όρους, δεν θα σταματήσει αν η ίδια η εργατική τάξη δεν οργανωθεί τόσο στους χώρους δουλειάς όσο και εκτός.Η κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο της ΒΙ.Κ.Η. δεν είναι η μοναδική, την έχουμε συναντήσει και θα την ξανασυναντήσουμε.Μέσα σε μια εποχή που επικρατεί η εξατομίκευση , η απώλεια της ταξικής συνείδησης ,η απαξίωση του συνδικαλισμού ,η ηττοπάθεια ,η μοιρολατρία της ανάθεσης σε τρίτους -τέταρτους και τρέχα γύρευε σωτήρες, αλλά και ο εκβιασμός για την επιβίωση, φανερώνει περίτρανα πως σε συλλογικά προβλήματα δε μπορούν να υπάρξουν ατομικές λύσεις.Μια κοινωνία που δε σκέφτεται συλλογικά… νομοτελειακά οδηγείται προς την καταστροφή της .

Όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι αυτής της κοινωνίας πρέπει να σπάσουν το φόβο και την ηττοπάθεια απέναντι στην ασυδοσία των αφεντικών και κάθε μηχανισμού καταπίεσης. Αυτό δε μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ίδια την Τάξη μας, όπου εκεί βρίσκονται οι φυσικοί μας σύμμαχοι. Η εναντίωση στην βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος , δε μπορεί να πραγματωθεί εάν έννοιες όπως αλληλεγγύη , συντροφικότητα, οργάνωση, αγώνας , ευθύνη και δουλειά πάνω στο ζήτημα της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης, δε πάρουν την φυσική τους υπόσταση μέσα στην ίδια την ζωή μας.

Η αυτό-οργάνωση των εργατών θα γίνει εφιάλτης των αφεντικών.

Οργάνωση στην βάση ενάντια σε αφεντικά, εργατοπατέρες και την αντεργατική «νομιμότητα».

Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα

Για τα αφεντικά είναι νόμος της φύσης, πρώτα το ξεζούμισμα μετά οι απολύσεις.

Οι εργάτες της ΒΙΚΗ αφού προχωρήσανε σε ασφαλιστκά μέτρα απέναντι στην εργοδοσία, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, σήμερα Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου ξεκίνησαν απεργία.

Σύσσωμοι οι εργαζόμενοι του εργοστασίου (περίπου 200 άτομα), από τους οποίους κάποιοι είναι απλήρωτοι από 3 εώς και 12 μήνες, αποφάσισαν να κινητοποιηθούν. Εκτός από τη νομική οδό, αποφάσισαν να προχωρήσουν επιπλέον σε αγωνιστικές κινήσεις, περιφρουρώντας με βάρδιες την απεργία τους στο χώρο του εργοστασίου. Ως πρώτη κινητοποίηση για την ανάδειξη του αγώνα τους και την απεύθυνσή τους προς την κοινωνία, καλούν σε πορεία, αύριο Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου στις 17:30 στην πλατεία Κιλκίς.

Η κατάσταση ομηρίας όλα αυτά τα χρόνια που επικρατούσε στο εργοστάσιο από την πλευρά της εργοδοσίας, είχε σαν αποτέλεσμα απολύσεις δεκάδων εργαζομένων, μειώσεις μισθών και εκτεταμένες καθυστερήσεις πληρωμών. Παρά τις χρόνιες διαβεβαιώσεις για εξόφληση αλλά και την επίκληση στην υπομονή των εργαζομένων η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Το αφεντικό αφού δε μπόρεσε να πουλήσει το εργοστάσιο πίσω από τις πλάτες των εργατών, προσπάθησε το τελευταίο διάστημα να τους βγάλει όλους σε υποχρεωτική άδεια. Η απεργία των εργαζομένων όμως, έβαλε φραγμό στα σχέδια της εργοδοσίας της οποίας πλέον η στάση είναι ξεκάθαρη.

Δε νοιάζεται για τη σωτηρία του εργοστασίου…

Δε νοιάζεται για τη αποπληρωμή των δεδουλευμένων…

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΚΗ, αλλά και όπου οι εργάτες ορθώνουν το ανάστημά τους, απέναντι σε κάθε εργοδοτική ασυδοσία, καταλήστευση της ανθρώπινης εργασίας, την υποτίμηση της αξιοπρέπειας και της νοημοσύνης τους.

Α.Σ. ΚΙΑΤΡΑ

Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που έχουμε βρεθεί στο παρελθόν σε κοινούς αγώνες και δράσεις  σε  τοπικό και όχι μόνο επίπεδο.  Η κοινή αντίληψη που έχουμε για τον αγώνα και την κατάσταση που επικρατεί στην σημερινή κοινωνία, μας ώθησε  να βρεθούμε και μέσα από συζητήσεις, προέκυψε η αναγκαιότητα να δημιουργηθεί  μια πολιτική συλλογικότητα που θα λειτουργεί  με βάση τις  ιδέες του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού/ ελευθεριακού κινήματος  καθώς και  του τρόπου οργάνωσης αυτού . Η οργάνωση και η δομή  αυτής της συλλογικότητας δε μπορεί να είναι άλλη από την ισότιμη και οριζόντια συμμετοχή  που θα δρομολογεί  τις θέσεις και τις δράσεις  πάντα μέσα από την  διαδικασία  της  συνέλευσης .

Θεωρούμε  τους αδιαμεσολάβητους και  από τα κάτω  αγώνες,  το μόνο δρόμο  για την εναντίωση στη κυριαρχία κράτους-κεφαλαίου και των υποπροϊόντων  του.

Εναντιωνόμαστε και επιθυμούμε την ολική καταστροφή του απάνθρωπου και βίαιου  καπιταλιστικού συστήματος που με  την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, την επιβολή και τον έλεγχο, πάνω στις κοινωνίες , ισοπεδώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ληστεύει  τον ανθρώπινο μόχθο, καταστρέφει και  λεηλατεί  τον φυσικό κόσμο, επενδύει  στον φόβο ,καταστέλλει και τρομοκρατεί  όσους  διεκδικούν και αγωνίζονται.

Ως συλλογικότητα Κιάτρα είμαστε διατεθειμένοι να αποτελέσουμε ένα κομμάτι του κινήματος  που αντιστέκεται, και στοχεύουμε  ,  στον εμπλουτισμό, την όξυνση και την συνέχιση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Όσον αφορά τις δυνατότητες και τις στοχεύσεις μας σε τοπικό επίπεδο, πάντα  μέσα από το πρίσμα των αυτοοργανωμένων και αδιαμεσολάβητων δομών, τόσο σε επίπεδο δράσεων όσο και σε επίπεδο αντιπληροφόρησης, προχωράμε μπροστά με κινητήρια δύναμη και όπλα μας την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια  και την πίστη στους καρπούς που γεννούν οι ειλικρινείς και υπεύθυνοι αγώνες. Δεν  θεωρούμε τους εαυτούς  μας ούτε «αυθεντίες», ούτε «ειδικούς»  του αγώνα και για αυτό δεν θέλουμε να δρούμε ξέχωρα από την κοινωνία αλλά σαν κομμάτι αυτής.

Για εμάς η πολιτική σκέψη και ο αγώνας  δεν είναι lifestyle ή ένας ανέξοδος προσωπικός αυτοπροσδιορισμός που μας επιτρέπει απλά να έχουμε μια διαφορετική άποψη μέσα στις διαπροσωπικές κοινωνικές μας σχέσεις. Είναι το κάλεσμα της μνήμης των αγώνων των καταπιεσμένων μέσα  στην ιστορία και η βαρύτητα  της ευθύνης για την συνέχιση αυτών,   με μοναδικό σκοπό  την ατομική- κοινωνική χειραφέτηση και  την οργάνωση της τάξης μας  η οποία θα οδηγήσει στην κοινωνική επανάσταση.

Μια επανάσταση με σκοπό το χτίσιμο ενός κόσμου όπου το άτομο και κατ’ επέκταση οι κοινωνίες θα ορίζουν τις ζωές τους , το περιβάλλον, τα αγαθά και τον χρόνο τους, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες τους  χωρίς αφεντάδες.

Συλλογικότητα Κιάτρα         τέλη Ιούλη 2017 Άρτα