Χαρτοπανό που κολληθήκαν σε κεντρικά σημεία της Άρτας.
Ενάντια στην έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Δ.Ελλάδα.
Όλοι στη διαδήλωση στις 1 Ιουνίου
6:00μμ στην περιφέρεια Ιωαννίνων!
Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία
αγώνας για τη ΓΗ και την Ελευθερία.
Τίποτα δε χαρίζεται… όλα κατακτιόνται
«Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους» Τζωρτζ Ένγκελ (Σικάγο 1886)
Σικάγο 1886 οι εργάτες κατεβαίνουν μαζικά σε απεργία διεκδικώντας 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ψυχαγωγία, 8 ώρες ξεκούραση… και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Κατά την διάρκεια των πολυήμερων οργανωμένων ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων , οι απεργοσπαστικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους και των αφεντικών επιτίθονταν, σε πολλές περιπτώσεις, με βιαιότητα στους απεργούς εργάτες, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Το αμερικανικό κράτος συλλαμβάνει 8 αναρχικούς για την επίθεση με βόμβα στις αστυνομικές δυνάμεις στην πλατεία Haymarket και με ψευδείς κατηγορίες οδηγεί 4 από αυτούς στο ικρίωμα. Από τότε η πρώτη του Μάη, μπολιάζεται στις συνειδήσεις και σταδιακά κατακτιέται και καθιερώνεται από τα εργατικά και επαναστατικά κινήματα παγκοσμίως, ως Εργατική Πρωτομαγιά… Μέρα αγώνα και απεργίας. Το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη, καπνεργάτες και τσαγκάρηδες , επί τω πλείστον, αλλά και εργάτες από άλλους κλάδους, κατεβαίνουν σε απεργία με βασικό τους αίτημα την αύξηση των ημερομισθίων. Το κράτος απαντά με άγρια καταστολή πυροβολώντας αδιακρίτως προς τους απεργούς με αποτέλεσμα αρκετούς νεκρούς και τραυματίες.
Μετά από 132 χρόνια στο παγκοσμιοποιημένο πλέον καπιταλιστικό σύστημα η επίθεση που δέχονται οι κοινωνίες σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας ,θέτει την εργατική τάξη σε θέση άμυνας.
Ζούμε την εποχή των τεράτων. Με μια δήθεν ριζοσπαστική-αριστερή κυβέρνηση, όπου ήρθε να συνεχίζει το έργο των προηγούμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών προς όφελος των λίγων. Την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης , την συνεχόμενη φτωχοποίηση μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, τον κοινωνικό έλεγχο στην καθημερινότητα, την απειλή της ανεργίας, την καταστολή, την αξιοποίηση της εθνικιστικής ρητορικής, το φόβο του πόλεμου, την προώθηση της ιδιώτευσης και του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Παρόλα αυτά και κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο κόσμος του αγώνα δεν έχει σταματήσει να δημιουργεί εστίες αντίστασης , να προασπίζεται τα κεκτημένα, να αμφισβητεί την κυριαρχία και να προσπαθεί να ανατρέψει το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Μέσα από μικρές ή μεγάλες διεκδικήσεις , μέσα από τοπικούς ή και διευρυμένους αγώνες. Όλα αυτά πραγματώνονται και υπάρχουν πάνω στη βάση της κοινής αντίληψης της ταξικής θέσης και των συμφερόντων των υποκειμένων, που καλλιεργώντας την συλλογική συνείδηση, οργανώνονται και οργανώνουν τις αντιστάσεις, τους σχεδιασμούς και τις στοχεύσεις για τους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση τους .
Κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να αποδομήσουν στη συνείδηση της κοινωνίας την έννοια, την ιστορικότητα αλλά και τον συμβολισμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς ονομάζοντάς την άλλοτε ως αργία και άλλοτε ως γιορτή της άνοιξης. Η Πρωτομαγιά για όσους εντάσσουν τους εαυτούς τους στη πλευρά των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, που τιμούν αλλά και προσδοκούν τις νικηφόρες μάχες και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των κοινωνικών κινημάτων θα παραμένει μια ημέρα σύμβολο αλλά και εφαλτήριο για τους αγώνες του αύριο. Όσοι και όσες αναγνωρίζουν το βάρος της ευθύνης των αγώνων και την συνέχιση αυτών… δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να εφησυχάζουν μπροστά στη βαρβαρότητα και την αλλοτρίωση που το καπιταλιστικό σύστημα μοιράζει απλόχερα. Για αυτό και αναζητούν, στηρίζουν και οργανώνονται στους αγώνες και τις μάχες που δίνονται καθημερινά, χωρίς να απελπίζονται να μεμψιμοιρούν ή να αναθέτουν το μέλλον τους σε σωτήρες και τυχάρπαστους διαχειριστές.
Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα.
«Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα». August Spies
Από το Σικάγο του 1986…μέχρι και σήμερα.
Κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Οργάνωση στη βάση… επίθεση σε κάθε εξουσία.
1η Μάη Συγκέντρωση – Πορεία στο Εργατικό Κέντρο Άρτας 10π.μ.
Για έναν κόσμο αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, ελευθερίας.
Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα
*blog: kiatra.espivblogs.net
*email: kiatra@espiv.net
Παμβαλκανική – Διεθνιστική Πορεία Αλληλεγγύης στην Κατάληψη LIBERTATIA Ενάντια σε Κράτη, Κεφάλαιο, Φασίστες και Αφεντικά 10/3 Προσυγκέντρωση 11:00 LIBERTATIA / Συγκέντρωση 12:00 Καμάρα Θεσ/νικη
Με αφορμή την εκταφή του «μακεδονικού», εθνικιστικές και εκκλησιαστικές γκρούπες βρήκαν την ευκαιρία και προσπαθούν να επαναφέρουν στο κοινωνικό πεδίο την σάπια και συντηρητική ρητορική τους.
Απέναντι στις παρακρατικές-φασιστικές επιθέσεις που ενθαρρύνθηκαν από όλο αυτό το συρφετό, προτάσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη, τον μαχητικό αντιφασισμό και τον αγώνα ενάντια σε κράτος και αφεντικά.
Για την υπεράσπιση των καταλήψεων και των δομών του αγώνα που αποτελούν ένα από τα πεδία όπου η ταξική και κοινωνική οργάνωση των «από τα κάτω» θα χτίσει τις άμυνες αλλά και θα αντεπιτεθεί σε ότι καταπιέζει, εκμεταλλεύεται και λεηλατεί την κοινωνία και τις ζωές μας.
Στηρίζουμε την παμβαλκανική διεθνιστική πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη Libertatia.
Για να δοθεί μια μαζική απάντηση στον εθνικιστικό παροξυσμό.
Καμία φασιστική επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη.
Η Libertatia θα μείνει. Ο φασισμός δεν θα περάσει.
Πάνω στα συντρίμμια της εξουσίας, είναι ο τόπος που ο κόσμος του αγώνα θα χτίσει την αταξική κοινωνία.
Μετά την περίοδο των παχιών αγελάδων ακολουθεί η περίοδος των ισχνών αγελάδων.Για όλους; Μα φυσικά και όχι.Για τα αφεντικά (μικρά και μεγάλα) οι αγελάδες τους θα είναι πάντα χορτάτες.Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο εργοστάσιο της αλλαντοβιομηχανίας ΒΙ.Κ.Η(συμφερόντων της οικογένειας Παπαγιάννη ) στην Άρτα.
Από το 2009 σχεδόν, και αφού τελείωσαν τα δανεικά από τις τράπεζες (κάτω από τις εγγυήσεις του κράτους) αρχίζει και η εποχή όπου το εργοστάσιο ξεκινάει να περνάει “οικονομική κρίση”. Μια κρίση την οποία σε καμία περίπτωση δε δημιούργησαν οι εργαζόμενοι. Ως γνωστό μια από τις σύνηθες πρακτικές των αφεντικών, τη στιγμή που μειώνετε το κέρδος τους, είναι η μετακύληση της χασούρας προς τους εργαζόμενους. Χωρίς να αποτελεί εξαίρεση και η συγκεκριμένη περίπτωση… αφού ξεκινούν οι απολύσεις στους πιο παλαιούς εργάτες οι οποίοι κοστίζανε περισσότερο, έπειτα γίνονται μειώσεις στους μισθούς των υπολοίπων και εν συνεχεία καθιερώνεται και αποτελεί πάγιο καθεστώς η καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων. Αποτέλεσμα, περίπου 130 εργαζόμενοι να έχουν για χρόνια καθυστέρηση πληρωμών 3 έως και 11 μήνες εργασίας τους. Οι χρόνιες διαβεβαιώσεις από την διοίκηση για ανάκαμψη, η επίκληση στην υπομονή των εργαζομένων ( την στιγμή που γινόντουσαν προσπάθειες να πουληθεί το εργοστάσιο), καθώς και η ελλιπής, σχεδόν ανύπαρκτη για χρόνια συνδικαλιστική δράση, είχε σαν αποτέλεσμα τη μη διεκδικητική κινητοποίηση των εργαζομένων.Φτάνοντας πλέον η κατάσταση στο απροχώρητο και μη μπορώντας να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες και υποχρεώσεις τους, για μια αξιοπρεπή ζωή, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν στο σύνολο τους (130) να κατέβουν σε απεργία διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και ταυτόχρονα κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα απέναντι στην διοίκηση. Μετά από δέκα περίπου μέρες απεργία και ταυτόχρονα περιφρούρηση με βάρδιες στο χώρο του εργοστασίου, προχωρούν σε επίσχεση εργασίας.Το αφεντικό από την πλευρά του, βλέποντας τις κινητοποιήσεις να κλιμακώνονται προσφεύγει στο άρθρο 106α του πτωχευτικού κώδικα. Ένα άρθρο κομμένο και ραμμένο στα μετρά των αφεντικών. Πατώντας στο νόμο αυτό και χρησιμοποιώντας τους γνωστούς εκβιασμούς των αφεντικών ο Παπαγιάννης έχει να προτείνει το εξής: «30 άτομα την εβδομάδα εναλλάξ για δουλειά. Πληρώνεστε την εβδομάδα που δουλέψατε και οι υπόλοιποι αναγκαστική άδεια. Αν βγει επιπλέον κέρδος πληρώνεστε κάποια από τα χρωστούμενα. Αυτό για 4 μήνες, μέχρι να βγει η δικαστική απόφαση, αλλιώς κλείνω το εργοστάσιο»Οι εργαζόμενοι παίρνουν απόφαση. 70 άτομα σταματάνε τις κινητοποιήσεις έναντι 40 που θέλουν την συνέχιση τους. Αυτό αυτομάτως σημαίνει, ότι όλοι αναγκαστικά γυρνάνε στο πόστο τους μιας και το άρθρο 106α λειτουργεί απαγορευτικά στο να συνεχιστεί η επίσχεση από οποιονδήποτε, με κίνδυνο μάλιστα να χαρακτηριστεί παράνομη και καταχρηστική και να αποσταλούν εξώδικα από το αφεντικό.
Ο φόβος από τον εκβιασμό για το χάσιμο των δεδουλευμένων και τις θέσεις εργασίας αναγκάζει τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στο ειδικό πλέον καθεστώς εργασίας.Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν για μία ακόμη φορά την λειτουργία των συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ κράτους, κεφαλαίου και δικαιοσύνης για την εφαρμογή αντεργατικών μέτρων .
Η λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τα αφεντικά όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, που συνεχίζεται και σήμερα, με ακόμα πιο βάρβαρους όρους, δεν θα σταματήσει αν η ίδια η εργατική τάξη δεν οργανωθεί τόσο στους χώρους δουλειάς όσο και εκτός.Η κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο της ΒΙ.Κ.Η. δεν είναι η μοναδική, την έχουμε συναντήσει και θα την ξανασυναντήσουμε.Μέσα σε μια εποχή που επικρατεί η εξατομίκευση , η απώλεια της ταξικής συνείδησης ,η απαξίωση του συνδικαλισμού ,η ηττοπάθεια ,η μοιρολατρία της ανάθεσης σε τρίτους -τέταρτους και τρέχα γύρευε σωτήρες, αλλά και ο εκβιασμός για την επιβίωση, φανερώνει περίτρανα πως σε συλλογικά προβλήματα δε μπορούν να υπάρξουν ατομικές λύσεις.Μια κοινωνία που δε σκέφτεται συλλογικά… νομοτελειακά οδηγείται προς την καταστροφή της .
Όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι αυτής της κοινωνίας πρέπει να σπάσουν το φόβο και την ηττοπάθεια απέναντι στην ασυδοσία των αφεντικών και κάθε μηχανισμού καταπίεσης. Αυτό δε μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ίδια την Τάξη μας, όπου εκεί βρίσκονται οι φυσικοί μας σύμμαχοι. Η εναντίωση στην βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος , δε μπορεί να πραγματωθεί εάν έννοιες όπως αλληλεγγύη , συντροφικότητα, οργάνωση, αγώνας , ευθύνη και δουλειά πάνω στο ζήτημα της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης, δε πάρουν την φυσική τους υπόσταση μέσα στην ίδια την ζωή μας.
Η αυτό-οργάνωση των εργατών θα γίνει εφιάλτης των αφεντικών.
Οργάνωση στην βάση ενάντια σε αφεντικά, εργατοπατέρες και την αντεργατική «νομιμότητα».
Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα
Πανό που τοποθετήθηκε σε κεντρικό σημείο της πόλης, σε ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη Libertatia και τον Ε.Κ.Χ Σχολείο, που δέχτηκαν επίθεση από παρακρατικούς ναζιστές κάτω από την κάλυψη των ένστολων κρατικών συμμοριών την Κυριακή 21/1.
Να τσακίσουμε τον φασισμό σε κάθε του μορφή.
Πανό αλληλεγγύης που κρεμάστηκε στη συγκέντρωση για την πορεία που καλέστηκε από τους εργαζόμενους του εργοστασίου ΒΙ.Κ.Η χθές Παρασκευή 2 Φλεβάρη στο κέντρο της Άρτας.
Για τα αφεντικά είναι νόμος της φύσης, πρώτα το ξεζούμισμα μετά οι απολύσεις.
Οι εργάτες της ΒΙΚΗ αφού προχωρήσανε σε ασφαλιστκά μέτρα απέναντι στην εργοδοσία, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, σήμερα Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου ξεκίνησαν απεργία.
Σύσσωμοι οι εργαζόμενοι του εργοστασίου (περίπου 200 άτομα), από τους οποίους κάποιοι είναι απλήρωτοι από 3 εώς και 12 μήνες, αποφάσισαν να κινητοποιηθούν. Εκτός από τη νομική οδό, αποφάσισαν να προχωρήσουν επιπλέον σε αγωνιστικές κινήσεις, περιφρουρώντας με βάρδιες την απεργία τους στο χώρο του εργοστασίου. Ως πρώτη κινητοποίηση για την ανάδειξη του αγώνα τους και την απεύθυνσή τους προς την κοινωνία, καλούν σε πορεία, αύριο Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου στις 17:30 στην πλατεία Κιλκίς.
Η κατάσταση ομηρίας όλα αυτά τα χρόνια που επικρατούσε στο εργοστάσιο από την πλευρά της εργοδοσίας, είχε σαν αποτέλεσμα απολύσεις δεκάδων εργαζομένων, μειώσεις μισθών και εκτεταμένες καθυστερήσεις πληρωμών. Παρά τις χρόνιες διαβεβαιώσεις για εξόφληση αλλά και την επίκληση στην υπομονή των εργαζομένων η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Το αφεντικό αφού δε μπόρεσε να πουλήσει το εργοστάσιο πίσω από τις πλάτες των εργατών, προσπάθησε το τελευταίο διάστημα να τους βγάλει όλους σε υποχρεωτική άδεια. Η απεργία των εργαζομένων όμως, έβαλε φραγμό στα σχέδια της εργοδοσίας της οποίας πλέον η στάση είναι ξεκάθαρη.
Δε νοιάζεται για τη σωτηρία του εργοστασίου…
Δε νοιάζεται για τη αποπληρωμή των δεδουλευμένων…
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΚΗ, αλλά και όπου οι εργάτες ορθώνουν το ανάστημά τους, απέναντι σε κάθε εργοδοτική ασυδοσία, καταλήστευση της ανθρώπινης εργασίας, την υποτίμηση της αξιοπρέπειας και της νοημοσύνης τους.
Α.Σ. ΚΙΑΤΡΑ
6 Δεκέμβρη 2008
Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξη Γρηγορόπουλου από ένστολους φρουρούς του κράτους ενεργοποίησε κάτι που ίσως κανείς δεν περίμενε.
Η θλίψη μετατρέπεται σε οργή και επίθεση σε θεσμικούς, κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους.
Ένα ηχηρό κάλεσμα για αντίσταση και κοινωνική αφύπνιση. Μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, συνταξιούχοι, εργάτες και μετανάστες, οργισμένοι βγαίνουν στους δρόμους και συγκρούονται με όλα αυτά που, τόσα χρόνια, τους καταπιέζουν και τους συνθλίβουν την αξιοπρέπεια. Η ένταση, η διάρκεια και τα χαρακτηριστικά του ξεσηκωμού και της κοινωνικής αντιβίας ήταν ξεκάθαρα.
Εξέγερση!
Απέναντι στη δυστοπία που επιφυλάσσει η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα…
αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια.
Ενάντια στον εφησυχασμό και την παραίτηση…
συνείδηση, οργάνωση και δράση.
Να προτάξουμετους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για την αποτελεσματικότητα των εξεγέρσεων του μέλλοντοςπου θα οδηγήσουν στην κοινωνική επανάσταση. Ⓐ