Κείμενο ενάντια στην έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων.

Πετρέλαια Ηπείρου Δυτική Ελλάδος και περιχώρων.

Κάθε συνθήκη εκμετάλλευσης από τους λίγους εις βάρος των πολλών χρειάζεται μία καλοφτιαγμένη παρουσίαση.Όπως κάθε προεργασία που απαιτείται για το ξεπούλημα, την υφαρπαγή, την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και της αξιοπρέπειας. Μία ομαλή μετάβαση σε μια καινούργια συνθήκη εκμετάλλευσης, ελέγχου και κοινωνικής αφαίμαξης.  Κράτος και κεφάλαιο δουλεύουν νυχθημερόν για να αποκομίσουν την απαιτούμενη συναίνεση με το μικρότερο κόστος και αντιδράσεις.

Το νέο προϊόν πλασάρεται στην αγορά και είναι πολλά υποσχόμενο.                    Οι κρατικές και επιχειρηματικές κλίκες, ενώ έχουν δρομολογήσει εδώ και καιρό τα σχέδια τους, ξεκινούν «στην ζούλα» τις έρευνες στην περιοχή των Ιωαννίνων.

Χωρίς καμία ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας, χωρίς κανένα έλεγχο, χωρίς τίποτα. Μετά τις πρώτες αντιδράσεις κατοίκων της περιοχής, αποσύρουν για λίγο τα μηχανήματα, επιστρατεύουν την προπαγάνδα μέσα από τα κεφαλαιοκρατικά ΜΜΕ και ξεδιπλώνονται ανακοινώνοντας τα ήδη αποφασισμένα και υπογεγραμμένα σχέδια για έρευνα και εξόρυξη σε όλο το «οικόπεδο» της Δ.Ελλάδας (λες και το είχαν αγορασμένο, κληρονομιά ή το πήραν προίκα).

Η κρατική προπαγάνδα σπεύδει να διαφημίσει τις διευκολύνσεις και παροχές που θα προσφέρει το καινούριο «εγχώριο προϊόν» στην κοινωνία. Τις ευκαιρίες, τις τρύπες που θα μπαλωθούν και τα οφέλη που θα διανεμηθούν στους πολίτες και τον τόπο. Τις εξελιγμένες τεχνολογίες με πρώτο και κύριο γνώμονα «τον σεβασμό στο περιβάλλον», τις θέσεις εργασίας, την δήθεν ενεργειακή αυτάρκεια και το κερδοφόρο και εξυγιαντικό πετρελαιοπαραγωγικό παράγοντα.

Ένα παραμύθι χιλιοπαιγμένο με διάφορες παραλλαγές. Συνήθως αφηγημένο  από ακροδεξιά τηλεοπτικά ανδρείκελα τύπου καρατζαφέρη, βελόπουλου, λιακόπουλου και διάφορους ψεκασμένους μιμητές και αφελείς οπαδούς τους, φασιστοειδή που φαντασιώνονται τον «υπόγειο πλούτο» της «προικισμένης ελλαδίτσας» να ξεπηδά από τα έγκατα της γης και να μετατρέπει τον κάθε πικραμένο, σε πάμπλουτο ιθαγενή που δεν θα χρειαστεί να δουλέψει ποτέ ξανά στην ζωή του. Όλους αυτούς που αγαπούν τον τόπο τους, τόσο, ώστε να μην έχουν πρόβλημα να μετατραπεί σε ένα απέραντο νταμάρι.              Πλέον έχουμε και την αριστερή εκδοχή ότι τα κέρδη θα πάνε για τα ασφαλιστικά ταμεία.

Παραμύθια για μικρά παιδιά και ηλιθίους (με τους πρώτους ενδεχομένως να είναι περισσότερο επιφυλακτικοί, κριτικοί και ενημερωμένοι από τους δεύτερους).

Στις υψηλής ευκρίνειας εκπομπές της κυβερνητικής τηλεόρασης, θα δούμε υπερσύγχρονα και συντηρημένα μηχανήματα, ικανοποιημένους δημάρχους, χαμογελαστούς εργάτες, πεντακάθαρα νερά, ευλογημένες πόλεις όπως η Καβάλα και ψαράδες που ελπίζουν τα καΐκια τους να καίνε φθηνότερο καύσιμο.

Κανένας δεν θα μας δείξει, ακτινογραφίες, αυξημένα ποσοστά καρκίνων, βρύσες μαζί με το νερό να βγάζουν υγραέριο,  εργατικά ατυχήματα, μαύρες κηλίδες στα νερά, ηχορύπανση, νεκρή χλωρίδα και πανίδα, ακόμη μεγαλύτερη ανεργία, ξενιτιά και πολέμους. Αυτά θα φτάσουν στα μάτια μας μόνο όταν δεν γίνεται πλέον να κρυφτούν… τότε όμως θα είναι αργά.

Τα πετρέλαια…όπως η ΚΑΘΑΡΣΗ του ΠΑΣΟΚ, όπως η ΑΝΑΠΤΥΞΗ της ΝΔ όπως και η ΕΛΠΙΔΑ τους ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο από την εξαπάτηση της κοινωνίας και η διατήρηση των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης. Άλλοθι και αντιπερισπασμός για την περαιτέρω κυριαρχία και κοινωνική λεηλασία από την πλευρά του κράτους, των ντόπιων και διεθνών αφεντικών εις βάρος των τοπικών κοινωνιών και του φυσικού περιβάλλοντος. Δεν είναι τίποτα άλλο από την επικύρωση της υποτέλειας αριστερών και δεξιών εξουσιαστών, για την παραχώρηση των νερών, του αέρα, των εδαφών αλλά και όλο το πακέτο των κοινωνικών αγαθών και κεκτημένων, στις ορέξεις των καπιταλιστών.  Δεν είναι τίποτα άλλο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την κρατική επιβολή που δρομολογούν τον μετασχηματισμό του ελληνικού κράτους σε αναπτυσσόμενη χώρα, με μία ξεχωριστή θέση στην σκακιέρα των ιμπεριαλισμών και τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτή, σε ρόλο αναλώσιμου εξοπλισμού μίας χρεοκοπημένης επιχείρησης. Τίποτε άλλο από αυτό που ονομάζεται Νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση των κρατών.

Το χρεοκοπημένο σύστημα με το οποίο πρέπει να τελειώνουμε, μία και καλή.      Ενάντια στην λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος, την προσπάθεια εξαπάτησης και χειραγώγησης των τοπικών κοινωνιών, την εκμετάλλευση, την υποβάθμιση της ζωής, την μόλυνση, το ξεπούλημα και τη καταστροφή, τον κοινωνικό έλεγχο, τα επενδυτικά και γεωπολιτικά παιχνίδια κράτους και κεφαλαίου…

Οργάνωση και αγώνας για την αξιοπρέπεια, την προάσπιση του φυσικού κόσμου, την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση, την κοινωνική επανάσταση τον ελευθεριακό κομμουνισμό ..την αναρχία.

Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα.

        Κείμενο για την πρωτομαγιά.                                 

                                       Τίποτα δε  χαρίζεται… όλα κατακτιόνται.

«Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους» Τζωρτζ  Ένγκελ (Σικάγο 1886)

Σικάγο 1886 οι εργάτες κατεβαίνουν μαζικά σε απεργία διεκδικώντας 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ψυχαγωγία, 8 ώρες ξεκούραση… και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Κατά την διάρκεια των πολυήμερων οργανωμένων ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων , οι απεργοσπαστικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους και των αφεντικών επιτίθονταν, σε πολλές περιπτώσεις, με βιαιότητα στους απεργούς εργάτες, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Το αμερικανικό κράτος συλλαμβάνει 8 αναρχικούς για την επίθεση με βόμβα στις αστυνομικές δυνάμεις στην πλατεία Haymarket και με ψευδείς  κατηγορίες οδηγεί 4 από αυτούς στο ικρίωμα. Από τότε η πρώτη του Μάη, μπολιάζεται στις συνειδήσεις και σταδιακά κατακτιέται και καθιερώνεται από τα  εργατικά και επαναστατικά κινήματα παγκοσμίως, ως Εργατική Πρωτομαγιά… Μέρα αγώνα και απεργίας. Το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη, καπνεργάτες και τσαγκάρηδες , επί τω πλείστον, αλλά και εργάτες από άλλους κλάδους, κατεβαίνουν σε απεργία με βασικό τους αίτημα την αύξηση των ημερομισθίων. Το κράτος απαντά με άγρια καταστολή πυροβολώντας αδιακρίτως προς τους  απεργούς με αποτέλεσμα  αρκετούς νεκρούς και τραυματίες.

Μετά από 132 χρόνια στο παγκοσμιοποιημένο  πλέον καπιταλιστικό σύστημα η επίθεση που δέχονται  οι  κοινωνίες  σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας ,θέτει την  εργατική τάξη  σε θέση άμυνας.

Ζούμε την  εποχή των τεράτων. Με μια δήθεν ριζοσπαστική-αριστερή κυβέρνηση, όπου ήρθε να συνεχίζει το έργο των προηγούμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών προς όφελος των λίγων. Την  εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης , την συνεχόμενη φτωχοποίηση  μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, τον κοινωνικό έλεγχο στην καθημερινότητα, την απειλή  της ανεργίας, την καταστολή, την αξιοποίηση της εθνικιστικής ρητορικής, το φόβο του πόλεμου, την προώθηση της ιδιώτευσης και του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Παρόλα αυτά και κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο κόσμος του αγώνα δεν έχει σταματήσει να δημιουργεί εστίες αντίστασης , να προασπίζεται τα κεκτημένα, να αμφισβητεί την  κυριαρχία και να προσπαθεί  να ανατρέψει το βάρβαρο καπιταλιστικό  σύστημα. Μέσα από μικρές  ή μεγάλες διεκδικήσεις , μέσα από τοπικούς  ή και διευρυμένους αγώνες.  Όλα αυτά   πραγματώνονται  και υπάρχουν  πάνω στη βάση της κοινής αντίληψης της ταξικής θέσης και των συμφερόντων των υποκειμένων, που καλλιεργώντας  την  συλλογική συνείδηση, οργανώνονται και οργανώνουν  τις αντιστάσεις, τους σχεδιασμούς και τις στοχεύσεις για τους  αγώνες  ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση τους .

Κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να αποδομήσουν στη συνείδηση της κοινωνίας την έννοια, την ιστορικότητα αλλά και τον συμβολισμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς ονομάζοντάς την άλλοτε ως αργία και άλλοτε ως  γιορτή της άνοιξης. Η Πρωτομαγιά για όσους εντάσσουν τους εαυτούς τους στη πλευρά των εκμεταλλευόμενων  και των καταπιεσμένων, που τιμούν αλλά και προσδοκούν τις νικηφόρες μάχες και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των κοινωνικών  κινημάτων θα παραμένει μια ημέρα σύμβολο αλλά και εφαλτήριο για τους αγώνες του αύριο. Όσοι και όσες αναγνωρίζουν το βάρος της ευθύνης των αγώνων και την συνέχιση αυτών… δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να εφησυχάζουν μπροστά στη βαρβαρότητα και την αλλοτρίωση που το καπιταλιστικό σύστημα μοιράζει απλόχερα. Για αυτό και αναζητούν, στηρίζουν και οργανώνονται στους αγώνες και τις μάχες που δίνονται καθημερινά, χωρίς να απελπίζονται να μεμψιμοιρούν ή να αναθέτουν το μέλλον τους σε σωτήρες και τυχάρπαστους διαχειριστές.

                                                                Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα.

   

Κείμενο για το Εργοστάσιο ΒΙ.Κ.Η.

Εργοστάσιο ΒΙ.Κ.Η. άλλη μια ιστορία εργατικής ομηρίας

Μετά την περίοδο των παχιών αγελάδων ακολουθεί η περίοδος των ισχνών αγελάδων.Για όλους; Μα φυσικά και όχι.Για τα αφεντικά (μικρά και μεγάλα) οι αγελάδες τους θα είναι πάντα χορτάτες.Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο εργοστάσιο της αλλαντοβιομηχανίας ΒΙ.Κ.Η(συμφερόντων της οικογένειας Παπαγιάννη ) στην Άρτα.

Από το 2009 σχεδόν, και αφού τελείωσαν τα δανεικά από τις τράπεζες (κάτω από τις εγγυήσεις του κράτους) αρχίζει και η εποχή όπου το εργοστάσιο ξεκινάει να περνάει “οικονομική κρίση”. Μια κρίση την οποία σε καμία περίπτωση δε δημιούργησαν οι εργαζόμενοι. Ως γνωστό μια από τις σύνηθες πρακτικές των αφεντικών, τη στιγμή που μειώνετε το κέρδος τους, είναι η μετακύληση της χασούρας προς τους εργαζόμενους. Χωρίς να αποτελεί εξαίρεση και η συγκεκριμένη περίπτωση… αφού ξεκινούν οι απολύσεις στους πιο παλαιούς εργάτες οι οποίοι κοστίζανε περισσότερο, έπειτα γίνονται μειώσεις στους μισθούς των υπολοίπων και εν συνεχεία καθιερώνεται και αποτελεί πάγιο καθεστώς η καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων. Αποτέλεσμα, περίπου 130 εργαζόμενοι να έχουν για χρόνια καθυστέρηση πληρωμών 3 έως και 11 μήνες εργασίας τους. Οι χρόνιες διαβεβαιώσεις από την διοίκηση για ανάκαμψη, η επίκληση στην υπομονή των εργαζομένων ( την στιγμή που γινόντουσαν προσπάθειες να πουληθεί το εργοστάσιο), καθώς και η ελλιπής, σχεδόν ανύπαρκτη για χρόνια συνδικαλιστική δράση, είχε σαν αποτέλεσμα τη μη διεκδικητική κινητοποίηση των εργαζομένων.Φτάνοντας πλέον η κατάσταση στο απροχώρητο και μη μπορώντας να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες και υποχρεώσεις τους, για μια αξιοπρεπή ζωή, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν στο σύνολο τους (130) να κατέβουν σε απεργία διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και ταυτόχρονα κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα απέναντι στην διοίκηση. Μετά από δέκα περίπου μέρες απεργία και ταυτόχρονα περιφρούρηση με βάρδιες στο χώρο του εργοστασίου, προχωρούν σε επίσχεση εργασίας.Το αφεντικό από την πλευρά του, βλέποντας τις κινητοποιήσεις να κλιμακώνονται προσφεύγει στο άρθρο 106α του πτωχευτικού κώδικα. Ένα άρθρο κομμένο και ραμμένο στα μετρά των αφεντικών. Πατώντας στο νόμο αυτό και χρησιμοποιώντας τους γνωστούς εκβιασμούς των αφεντικών ο Παπαγιάννης έχει να προτείνει το εξής: «30 άτομα την εβδομάδα εναλλάξ για δουλειά. Πληρώνεστε την εβδομάδα που δουλέψατε και οι υπόλοιποι αναγκαστική άδεια. Αν βγει επιπλέον κέρδος πληρώνεστε κάποια από τα χρωστούμενα. Αυτό για 4 μήνες, μέχρι να βγει η δικαστική απόφαση, αλλιώς κλείνω το εργοστάσιο»Οι εργαζόμενοι παίρνουν απόφαση. 70 άτομα σταματάνε τις κινητοποιήσεις έναντι 40 που θέλουν την συνέχιση τους. Αυτό αυτομάτως σημαίνει, ότι όλοι αναγκαστικά γυρνάνε στο πόστο τους μιας και το άρθρο 106α λειτουργεί απαγορευτικά στο να συνεχιστεί η επίσχεση από οποιονδήποτε, με κίνδυνο μάλιστα να χαρακτηριστεί παράνομη και καταχρηστική και να αποσταλούν εξώδικα από το αφεντικό.

Ο φόβος από τον εκβιασμό για το χάσιμο των δεδουλευμένων και τις θέσεις εργασίας αναγκάζει τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στο ειδικό πλέον καθεστώς εργασίας.Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν για μία ακόμη φορά την λειτουργία των συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ κράτους, κεφαλαίου και δικαιοσύνης για την εφαρμογή αντεργατικών μέτρων .

Η λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τα αφεντικά όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, που συνεχίζεται και σήμερα, με ακόμα πιο βάρβαρους όρους, δεν θα σταματήσει αν η ίδια η εργατική τάξη δεν οργανωθεί τόσο στους χώρους δουλειάς όσο και εκτός.Η κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο της ΒΙ.Κ.Η. δεν είναι η μοναδική, την έχουμε συναντήσει και θα την ξανασυναντήσουμε.Μέσα σε μια εποχή που επικρατεί η εξατομίκευση , η απώλεια της ταξικής συνείδησης ,η απαξίωση του συνδικαλισμού ,η ηττοπάθεια ,η μοιρολατρία της ανάθεσης σε τρίτους -τέταρτους και τρέχα γύρευε σωτήρες, αλλά και ο εκβιασμός για την επιβίωση, φανερώνει περίτρανα πως σε συλλογικά προβλήματα δε μπορούν να υπάρξουν ατομικές λύσεις.Μια κοινωνία που δε σκέφτεται συλλογικά… νομοτελειακά οδηγείται προς την καταστροφή της .

Όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι αυτής της κοινωνίας πρέπει να σπάσουν το φόβο και την ηττοπάθεια απέναντι στην ασυδοσία των αφεντικών και κάθε μηχανισμού καταπίεσης. Αυτό δε μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ίδια την Τάξη μας, όπου εκεί βρίσκονται οι φυσικοί μας σύμμαχοι. Η εναντίωση στην βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος , δε μπορεί να πραγματωθεί εάν έννοιες όπως αλληλεγγύη , συντροφικότητα, οργάνωση, αγώνας , ευθύνη και δουλειά πάνω στο ζήτημα της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης, δε πάρουν την φυσική τους υπόσταση μέσα στην ίδια την ζωή μας.

Η αυτό-οργάνωση των εργατών θα γίνει εφιάλτης των αφεντικών.

Οργάνωση στην βάση ενάντια σε αφεντικά, εργατοπατέρες και την αντεργατική «νομιμότητα».

Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα

 

Κείμενο αλληλεγγύης στους εργαζόμενους του εργοστάσιου ΒΙΚΗ.

Κείμενο για 17 Νοέμβρη.  

Οργάνωση και αγώνας ….
για τις εξεγέρσεις του αύριο…
…για την κοινωνική επανάσταση.

Μετά την γερμανική κατοχή και την αντίσταση, η Ελλάδα γνώρισε τον Εμφύλιο του 1946 – 1949 .Ο Βασιλιάς Γεώργιος ο β΄ επέστρεψε και ο στρατός μετατράπηκε σε όργανο καταστολής. Το 1963 έρχεται στην εξουσία ο Γεώργιος Παπανδρέου, αλλά δυο χρόνια μετά η προσπάθεια του να ελέγξει τον στρατό προκαλεί την αντίδραση των Αμερικανών, του βασιλιά και των μυστικών υπηρεσιών και οδηγεί στην ανατροπή του. Οι μαζικές κινητοποιήσεις του λαού έχουν σαν αποτέλεσμα την διαδοχική πτώση τριών πρωθυπουργών διορισμένων από το παλάτι, ως τη στιγμή που μια προσωρινή δεξιά κυβέρνηση αναλαμβάνει να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές.

Την 21η Απριλίου του 1967, και ενώ τα κόμματα κινητοποιούνται για την τελική φάση των εκλογών, ο στρατός επεμβαίνει με πραξικόπημα.  Καταλαμβάνει την εξουσία με τις ευλογίες της εκκλησίας, την στήριξη του κεφαλαίου, την αναγνώριση από το βασιλιά και με κύριο σύμμαχο τις Η.Π.Α, με τις οποίες έχει διαμορφώσει δεσμούς κοινών συμφερόντων . Για επτά χρόνια η κοινωνία βρίσκεται σε πλήρη ανελευθερία. Φίμωση του Τύπου, λογοκρισία,  πολιτικές  διώξεις ,συλλήψεις ,βασανισμοί, εξορίες, δολοφονίες και μια πλήρη συντηρητικοποίηση, εκτός από τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου που αυτά βρίσκονται σε αύξηση.

Βέβαια από τις πρώτες μέρες της επιβολής της χούντας, τόσο η οργανωμένη αντίσταση όσο και  μεμονωμένες πολύμορφες δράσεις και κινήσεις , ειρηνικές  και μη, κατάφεραν  να αντισταθούν και να σαμποτάρουν το καθεστώς αλλά και να σπάσουν  τον γενικευμένο φόβο, την αδράνεια και την ηττοπάθεια που επέβαλε η προπαγάνδα της. Ο καταιγισμός νόμων και διαταγμάτων σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα το μόνο που καταφέρνει  είναι ο μεγάλος αναβρασμός και στο φοιτητικό κίνημα. Η σπίθα μπαίνει με την κατάληψη της Νομικής στις 21  Φεβρουαρίου 1973 από τους φοιτητές, όπου και λειτούργησε  ως  προπομπός  για  την  κορύφωση της αντίστασης και  την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973. Μια εξέγερση όπου το μαθητικό φοιτητικό εργατικό κίνημα ακηδεμόνευτα από την πρώτη στιγμή δημιουργεί δομές αντιπληροφόρησης και αγώνα, τυπογραφεία, ιατρείο , μαγειρεία και ραδιοφωνικό σταθμό καλώντας την κοινωνία  να στηρίξει τον αγώνα τους (όπως και έγινε)    αλλά και να παλέψουν για ένα καλύτερο κόσμο ο καθένας με τα προτάγματα του …….. προσπαθώντας να πετύχουν, το για πολλούς  ακατόρθωτο, παρά την όλη συκοφάντηση που δέχονται τόσο από το καθεστώς όσο και από τις αυτοαποκαλούμενες  πρωτοπορίες (πανσπουδαστική φύλλο 8 ), τελικά καταφέρνουν να σπάσουν το φόβο ακόμη και την ώρα που ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούσαν στο ψαχνό,  ακόμα και όταν τα τανκς δεν διστάζουν να περάσουν  πάνω από τη πύλη και τα κορμιά των καταληψιών.

Οι νεκροί της εξέγερσης και τα γεγονότα στην Κύπρο αναγκάζουν τους χουντικούς ,υπό τον φόβο μιας άλλης γενικευμένης εξέγερσης, να παραδώσουν την εξουσία στο παλιό κομματικό κράτος. Το αστικό αυτό κράτος έσπευσε με κάθε τρόπο να βάλει στη λήθη την εξέγερση . Οι  πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές στις 17 Νοέμβρη 1974 ορίστηκαν να γίνουν επί τούτου ανήμερα της πρώτης επετείου της εξέγερσης,  αγνοώντας την προκλητικά. Το 1975 καθιερώνεται, από τη μεταπολιτευτική δημοκρατία, η επέτειος του Πολυτεχνείου ως εθνική γιορτή, προσπαθώντας να απόνοηματοδοτήσουν και να το καπηλευτούν, σκεπάζοντας το μεθοδικά κάτω από πομπώδεις ηρωικές δοξολογίες και με επικήδεια στεφάνια. Όμως εδώ και 44 χρόνια απέναντι στις κρατικές και κομματικές αφηγήσεις, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί παρακαταθήκη, σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες έως και σήμερα.

Ερχόμενοι στο σήμερα και παρατηρώντας  τα γεγονότα, αντιλαμβάνεται κανείς πως  οι όροι εκμετάλλευσης  και καταπίεσης παραμένουν ίδιοι. Απλά οι μέθοδοι και οι τρόποι επιβολής της κυριαρχίας του καπιταλιστικού συστήματος είναι πιο «εξευγενισμένοι και εξελιγμένοι». Την θέση του χωροφύλακα την έχει πάρει η κάμερα, την θέση της επιβολής του φόβου δια μέσω του στρατού την έχουν πάρει τα αστικά και κομματικά μέσα μαζικής προπαγάνδισης, τα στρατοδικεία και οι εξορίες έχουν αντικατασταθεί από τη «δημοκρατική» αστική δικαιοσύνη  και τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, οι πράκτορες της CIA έχουν αντικατασταθεί από χαμογελαστούς οικονομολόγους.

Οι συνθήκες εκμετάλλευσης και ελέγχου της κοινωνίας, η επιβολή της αλλοτρίωσης και η λεηλασία του φυσικού κόσμου κάνουν ξεκάθαρο ότι μέσα σε αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα, όσο κι αν οι υμνητές του βαυκαλίζονται ότι «στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», είναι σίγουρο ότι όχι μόνο γεννά συνεχώς αδιέξοδα αλλά και φαύλους κύκλους που πρέπει να σπάσουν. Σε ένα σύστημα ανισότητας, ανάθεσης και εξουσιών, καθήκον των από τα κάτω είναι με την καλλιέργεια της συνείδησης, την κοινωνική-ταξική αλληλεγγύη και τον διαρκή αγώνα να ορθώσουν αναχώματα για την κοινωνική αυτοάμυνα και  την οργάνωση  των αντιστάσεων που θα οδηγήσουν  στις εξεγέρσεις του μέλλοντος για την κοινωνική επανάσταση.

Μια επανάσταση με σκοπό το χτίσιμο ενός κόσμου όπου το άτομο και κατ’ επέκταση οι κοινωνίες θα ορίζουν τις ζωές τους , το περιβάλλον, τα αγαθά και τον χρόνο τους, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες τους  χωρίς  αφεντάδες.

Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα     

 

Κείμενο για το Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο Ηπείρου.

Η ”ανάπτυξη” έρχεται…

(μέσα από το )Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο Ηπείρου.

Το κράτος και το κεφάλαιο για ακόμη μια φορά έρχονται να μιλήσουν για ανάπτυξη, ευημερία και καλύτερες μέρες για την κοινωνία…

Είναι όμως γνωστό πως όταν το κράτος μιλάει για ”ανάπτυξη” εννοεί…

την σταδιακή κατάργηση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών, την λεηλασία της φύσης,την εξαθλίωση μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, τον ολοκληρωτικό έλεγχο της καθημερινότητας, την καταστολή και την τρομοκρατία σε όσους αντιστέκονται.

Όταν τα αφεντικά μιλάνε για ”ανάπτυξη” εννοούν…

υπερκέρδη στις τσέπες τους και εντατικοποίηση των συνθηκών εκμετάλλευσης μέσα από τον εκβιασμό της ανεργίας, τον φόβο, την εξαθλίωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό…

Όταν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι καταπιεσμένοι ακούνε για ”ανάπτυξη”…

Ίσως δεν ξέρουν τι ακριβώς, αυτό θα φέρει…ξέρουν όμως ότι και άλλες φορές ακούσανε όμορφα λόγια και κούφιες υποσχέσεις, εναποθέτοντας ελπίδες και όνειρα σε επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας.

Όσοι όμως οραματίζονται έναν κόσμο πραγματικής ευημερίας, δικαιοσύνης και ελευθερίας ξέρουμε πως ο μόνος τρόπος είναι να οργανώσουμε την δική μας ανάπτυξη.

Την ανάπτυξη της αντίστασης και της αντεπίθεσης. Την όξυνση των ριζοσπαστικών αγώνων που θα στήσουν αναχώματα κοινωνικής αυτοάμυνας, ενάντια στην κυριαρχία και την βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου. Την ανάπτυξη των ακηδεμόνευτων κοινωνικών και ταξικών δυνάμεων που θα χτίσουν έναν κόσμο χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση.

Για την κοινωνική επανάσταση, τον ελευθεριακό κομμουνισμό, την αναρχία.

Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα

 

 

κείμενο αυτοπαρουσίασης

Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που έχουμε βρεθεί στο παρελθόν σε κοινούς αγώνες και δράσεις  σε  τοπικό και όχι μόνο επίπεδο.  Η κοινή αντίληψη που έχουμε για τον αγώνα και την κατάσταση που επικρατεί στην σημερινή κοινωνία, μας ώθησε  να βρεθούμε και μέσα από συζητήσεις, προέκυψε η αναγκαιότητα να δημιουργηθεί  μια πολιτική συλλογικότητα που θα λειτουργεί  με βάση τις  ιδέες του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού/ ελευθεριακού κινήματος  καθώς και  του τρόπου οργάνωσης αυτού . Η οργάνωση και η δομή  αυτής της συλλογικότητας δε μπορεί να είναι άλλη από την ισότιμη και οριζόντια συμμετοχή  που θα δρομολογεί  τις θέσεις και τις δράσεις  πάντα μέσα από την  διαδικασία  της  συνέλευσης .

Θεωρούμε  τους αδιαμεσολάβητους και  από τα κάτω  αγώνες,  το μόνο δρόμο  για την εναντίωση στη κυριαρχία κράτους-κεφαλαίου και των υποπροϊόντων  του.

Εναντιωνόμαστε και επιθυμούμε την ολική καταστροφή του απάνθρωπου και βίαιου  καπιταλιστικού συστήματος που με  την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, την επιβολή και τον έλεγχο, πάνω στις κοινωνίες , ισοπεδώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ληστεύει  τον ανθρώπινο μόχθο, καταστρέφει και  λεηλατεί  τον φυσικό κόσμο, επενδύει  στον φόβο ,καταστέλλει και τρομοκρατεί  όσους  διεκδικούν και αγωνίζονται.

Ως συλλογικότητα Κιάτρα είμαστε διατεθειμένοι να αποτελέσουμε ένα κομμάτι του κινήματος  που αντιστέκεται, και στοχεύουμε  ,  στον εμπλουτισμό, την όξυνση και την συνέχιση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Όσον αφορά τις δυνατότητες και τις στοχεύσεις μας σε τοπικό επίπεδο, πάντα  μέσα από το πρίσμα των αυτοοργανωμένων και αδιαμεσολάβητων δομών, τόσο σε επίπεδο δράσεων όσο και σε επίπεδο αντιπληροφόρησης, προχωράμε μπροστά με κινητήρια δύναμη και όπλα μας την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια  και την πίστη στους καρπούς που γεννούν οι ειλικρινείς και υπεύθυνοι αγώνες. Δεν  θεωρούμε τους εαυτούς  μας ούτε «αυθεντίες», ούτε «ειδικούς»  του αγώνα και για αυτό δεν θέλουμε να δρούμε ξέχωρα από την κοινωνία αλλά σαν κομμάτι αυτής.

Για εμάς η πολιτική σκέψη και ο αγώνας  δεν είναι lifestyle ή ένας ανέξοδος προσωπικός αυτοπροσδιορισμός που μας επιτρέπει απλά να έχουμε μια διαφορετική άποψη μέσα στις διαπροσωπικές κοινωνικές μας σχέσεις. Είναι το κάλεσμα της μνήμης των αγώνων των καταπιεσμένων μέσα  στην ιστορία και η βαρύτητα  της ευθύνης για την συνέχιση αυτών,   με μοναδικό σκοπό  την ατομική- κοινωνική χειραφέτηση και  την οργάνωση της τάξης μας  η οποία θα οδηγήσει στην κοινωνική επανάσταση.

Μια επανάσταση με σκοπό το χτίσιμο ενός κόσμου όπου το άτομο και κατ’ επέκταση οι κοινωνίες θα ορίζουν τις ζωές τους , το περιβάλλον, τα αγαθά και τον χρόνο τους, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες τους  χωρίς αφεντάδες.

Συλλογικότητα Κιάτρα         τέλη Ιούλη 2017 Άρτα