Μετά την περίοδο των παχιών αγελάδων ακολουθεί η περίοδος των ισχνών αγελάδων.Για όλους; Μα φυσικά και όχι.Για τα αφεντικά (μικρά και μεγάλα) οι αγελάδες τους θα είναι πάντα χορτάτες.Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο εργοστάσιο της αλλαντοβιομηχανίας ΒΙ.Κ.Η(συμφερόντων της οικογένειας Παπαγιάννη ) στην Άρτα.

Από το 2009 σχεδόν, και αφού τελείωσαν τα δανεικά από τις τράπεζες (κάτω από τις εγγυήσεις του κράτους) αρχίζει και η εποχή όπου το εργοστάσιο ξεκινάει να περνάει “οικονομική κρίση”. Μια κρίση την οποία σε καμία περίπτωση δε δημιούργησαν οι εργαζόμενοι. Ως γνωστό μια από τις σύνηθες πρακτικές των αφεντικών, τη στιγμή που μειώνετε το κέρδος τους, είναι η μετακύληση της χασούρας προς τους εργαζόμενους. Χωρίς να αποτελεί εξαίρεση και η συγκεκριμένη περίπτωση… αφού ξεκινούν οι απολύσεις στους πιο παλαιούς εργάτες οι οποίοι κοστίζανε περισσότερο, έπειτα γίνονται μειώσεις στους μισθούς των υπολοίπων και εν συνεχεία καθιερώνεται και αποτελεί πάγιο καθεστώς η καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων. Αποτέλεσμα, περίπου 130 εργαζόμενοι να έχουν για χρόνια καθυστέρηση πληρωμών 3 έως και 11 μήνες εργασίας τους. Οι χρόνιες διαβεβαιώσεις από την διοίκηση για ανάκαμψη, η επίκληση στην υπομονή των εργαζομένων ( την στιγμή που γινόντουσαν προσπάθειες να πουληθεί το εργοστάσιο), καθώς και η ελλιπής, σχεδόν ανύπαρκτη για χρόνια συνδικαλιστική δράση, είχε σαν αποτέλεσμα τη μη διεκδικητική κινητοποίηση των εργαζομένων.Φτάνοντας πλέον η κατάσταση στο απροχώρητο και μη μπορώντας να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες και υποχρεώσεις τους, για μια αξιοπρεπή ζωή, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν στο σύνολο τους (130) να κατέβουν σε απεργία διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και ταυτόχρονα κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα απέναντι στην διοίκηση. Μετά από δέκα περίπου μέρες απεργία και ταυτόχρονα περιφρούρηση με βάρδιες στο χώρο του εργοστασίου, προχωρούν σε επίσχεση εργασίας.Το αφεντικό από την πλευρά του, βλέποντας τις κινητοποιήσεις να κλιμακώνονται προσφεύγει στο άρθρο 106α του πτωχευτικού κώδικα. Ένα άρθρο κομμένο και ραμμένο στα μετρά των αφεντικών. Πατώντας στο νόμο αυτό και χρησιμοποιώντας τους γνωστούς εκβιασμούς των αφεντικών ο Παπαγιάννης έχει να προτείνει το εξής: «30 άτομα την εβδομάδα εναλλάξ για δουλειά. Πληρώνεστε την εβδομάδα που δουλέψατε και οι υπόλοιποι αναγκαστική άδεια. Αν βγει επιπλέον κέρδος πληρώνεστε κάποια από τα χρωστούμενα. Αυτό για 4 μήνες, μέχρι να βγει η δικαστική απόφαση, αλλιώς κλείνω το εργοστάσιο»Οι εργαζόμενοι παίρνουν απόφαση. 70 άτομα σταματάνε τις κινητοποιήσεις έναντι 40 που θέλουν την συνέχιση τους. Αυτό αυτομάτως σημαίνει, ότι όλοι αναγκαστικά γυρνάνε στο πόστο τους μιας και το άρθρο 106α λειτουργεί απαγορευτικά στο να συνεχιστεί η επίσχεση από οποιονδήποτε, με κίνδυνο μάλιστα να χαρακτηριστεί παράνομη και καταχρηστική και να αποσταλούν εξώδικα από το αφεντικό.

Ο φόβος από τον εκβιασμό για το χάσιμο των δεδουλευμένων και τις θέσεις εργασίας αναγκάζει τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στο ειδικό πλέον καθεστώς εργασίας.Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν για μία ακόμη φορά την λειτουργία των συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ κράτους, κεφαλαίου και δικαιοσύνης για την εφαρμογή αντεργατικών μέτρων .

Η λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τα αφεντικά όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, που συνεχίζεται και σήμερα, με ακόμα πιο βάρβαρους όρους, δεν θα σταματήσει αν η ίδια η εργατική τάξη δεν οργανωθεί τόσο στους χώρους δουλειάς όσο και εκτός.Η κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο της ΒΙ.Κ.Η. δεν είναι η μοναδική, την έχουμε συναντήσει και θα την ξανασυναντήσουμε.Μέσα σε μια εποχή που επικρατεί η εξατομίκευση , η απώλεια της ταξικής συνείδησης ,η απαξίωση του συνδικαλισμού ,η ηττοπάθεια ,η μοιρολατρία της ανάθεσης σε τρίτους -τέταρτους και τρέχα γύρευε σωτήρες, αλλά και ο εκβιασμός για την επιβίωση, φανερώνει περίτρανα πως σε συλλογικά προβλήματα δε μπορούν να υπάρξουν ατομικές λύσεις.Μια κοινωνία που δε σκέφτεται συλλογικά… νομοτελειακά οδηγείται προς την καταστροφή της .

Όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι αυτής της κοινωνίας πρέπει να σπάσουν το φόβο και την ηττοπάθεια απέναντι στην ασυδοσία των αφεντικών και κάθε μηχανισμού καταπίεσης. Αυτό δε μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ίδια την Τάξη μας, όπου εκεί βρίσκονται οι φυσικοί μας σύμμαχοι. Η εναντίωση στην βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος , δε μπορεί να πραγματωθεί εάν έννοιες όπως αλληλεγγύη , συντροφικότητα, οργάνωση, αγώνας , ευθύνη και δουλειά πάνω στο ζήτημα της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης, δε πάρουν την φυσική τους υπόσταση μέσα στην ίδια την ζωή μας.

Η αυτό-οργάνωση των εργατών θα γίνει εφιάλτης των αφεντικών.

Οργάνωση στην βάση ενάντια σε αφεντικά, εργατοπατέρες και την αντεργατική «νομιμότητα».

Αναρχική Συλλογικότητα Κιάτρα